Mooi, die grote ronde getallen die door het Rijksvastgoedbedrijf gepubliceerd zijn over de restauratie van het Binnenhof, zegt voormalig projectontwikkelaar Rene Strijland. Maar kloppen ze ook?

Er was een tijd dat Nederland een verhaal had. Een breed verhaal over hoe je een land inricht, over de samenhang tussen wonen, werken en leven. Dat verhaal kwam in 2010 tot een abrupt einde, toen het ministerie van VROM werd opgeheven. Met die ambtelijke reorganisatie verdween meer dan een departement; er ging een hele manier van denken verloren.

In de infrastructuur wordt steeds vaker seriematig gewerkt, met name bij vervangingen en renovatie. Hennes de Ridder plaatst daar in een bijdrage in de Cobouw van 7 november enkele kritische noten bij. Zo zou het feit dat er geen sprake is van identieke kunstwerken het beoogde effect dwarsbomen. Het valt ons op dat hij met een erg technische bril naar seriematig werken kijkt. Vanuit dat oogpunt zal het wellicht waar zijn wat hij schrijft. Seriematig werken levert inderdaad geen lopendebandproductiewerk op…

Met belangstelling hebben wij de opinie van prof. dr. ir. Hennes de Ridder (Cobouw 7 november) gelezen over het seriematig aanbesteden van de vervangings- en renovatieopgave bij Rijkswaterstaat. Zijn pleidooi voor leren en verbeteren via variabele prototypen is waardevol. Maar zijn stelling dat seriematig werken alleen zin heeft bij identieke kunstwerken, is toch echt een misvatting.

Datamoeheid. Het is een term die steeds vaker opduikt in gesprekken op de werkvloer, thuis en in de media. We worden overspoeld met cijfers, grafieken en dashboards. De Tweede Kamerverkiezingen zijn een goed voorbeeld: peilingen vliegen ons om de oren, elk met een eigen duiding.

Een collega sprak me laatst aan. Hij wilde dat ik in deze columns meer aandacht zou besteden aan de bouw, de daadwerkelijke realisatie. Echtheid noemde hij het.

De Bouwcampus in Delft kwam recentelijk met haar concept 'Seriematig aanbesteden voor het aanpakken van de grote V&R- opgave van RWS'. Gesteld wordt dat, indien je als beheerder een groot aantal bruggen moet bouwen, het slim is om - in plaats van elke brug apart uit te besteden - een bedrijf te vragen ze allemaal tegelijk te bouwen.

Ruim een jaar geleden schreef ik op deze plek over Mona Keijzer. Zij had met haar werkbezoeken en haar inzet voor minder regels eindelijk de juiste toon te pakken. Eindelijk iemand die de bouwsector niet zag als een stroperig dossier, maar als een kans om Nederland weer in beweging te krijgen. Helaas viel het kabinet en bleef het voor een groot deel bij goede bedoelingen.

Dit voorjaar nam ik een korte time-out, omdat ik vrijwel knock-out was geslagen door alles wat er in januari over ons heen kwam - met als klap op de vuurpijl een STOER(e) minister die niet verder komt dan een verbaasde "wow" zodra haar vragen worden gesteld over de noodzakelijke transities. Mona Keijzer presenteerde trots haar STOER-beleid: Schrappen Tegenstrijdige en Overbodige Eisen en Regelgeving.

Is het verstandig om een eigen woningfabriek te beginnen? Die discussie is in de bouw nog niet beslecht. Natuurlijk is de vraag naar woningen bijna onuitputtelijk. Maar die vraag garandeert niet de zo vurig gewenste constante werkstroom die nodig is om zo'n fabriek rendabel te laten draaien. Bovendien blijkt het opzetten van zo'n fabriek best ingewikkeld en kostbaar. De aanloopkosten zijn dikwijls veel hoger dan ingecalculeerd.