Lenny Vulperhorst

Afgelopen week schoof ik aan bij een directieoverleg in een mooie oude villa in Breda.

We zijn vergeten dat gewone mensen in gewone wijken gewone behoeften hebben. Opbouwwerkers, zorgverleners en corporatiemedewerkers komen er steeds vaker achter dat huurders in de oude wijken een eenvoudig wensenlijstje hebben: ongestoord woongenot, werk en inkomen, kansen voor hun kinderen en sociale samenhang.

In een van de Nederlandse grote stadswijken is het hoogst mogelijke middelbaar onderwijs waar leerlingen naar toe kunnen dat van het vmbo. Terwijl in vrijwel elke Nederlandse gemeente vanaf 10.000 - 15.000 inwoners het vol-

Vernieuwingen in de bouw moeten niet alleen komen van nieuwe technieken en nieuwe contractvormen, maar vooral van nieuwe mensen. Sterker nog, zonder die mensen zijn andere meer 'harde'

Amerikanen bezoeken Nederlandse steden om te leren hoe dat 'groene' de stad aantrekkelijker kan maken. Ook Chicago was van de partij. Grappig, omdat in The Economist een jaar geleden werd betoogd dat één van de belangrijkste succesvoorwaarden voor de wederopstanding van Chicago is geweest dat het stadsbestuur structurele leegstand en kaalslag bestreed door op die grond bomen te planten. Daardoor steeg de 'quality of place' en kreeg de stad een aantrekkelijker vestigingsklimaat. Maar de Amerikanen kwamen voor iets meer: het ging ook om duurzaamheid. Om energie-efficiency.

Eigen initiatief (unsollicited proposal) is een nieuw toverwoord in de infrastructuurmarkt. Opdrachtgevers dromen hardop van bouwondernemers die hen bestoken met fantastisch nieuwe oplossingen voor bestaande problemen. Er worden zelfs aparte loketten ingericht waar de initiatieven kunnen worden aangemeld. Bouwondernemers zijn

Het leek wel het eerste gemengde feestje op de middelbare school. Beide seksen zenuwachtig. Jongens bij jongens. Meiden bij meiden. Onderling een beetje uitgelaten, maar naar elkaar toe afwachtend en met speldenprikken uitdagend. Sommigen wisten zelfs niet zo goed hoe ze af en toe moesten kijken en of ze wel of niet om een grap mochten lachen. Toch beschrijf ik hier niet een schoolfeestje, maar een besloten discussiemiddag waar tien opdrachtgevers (gemeenten en waterschappen) en vijftien middelgrote bouwondernemers uit de GWW met elkaar om tafel zitten. Waar hebben deze mannen het nu over in het post-PEC-tijdperk?

Bij de transitie van leegstaande kantoren naar woningen, "Zou de overheid de regie op zich kunnen nemen, maar ze doet dat niet". Aan het woord is Paul Vismans, CEO van KFN, en als de journalist van Fem Business hem vraagt waarom, stelt hij bijna verontwaardigd: "Omdat de overheid de baas is". En in dezelfde zomermaand spreekt de NVB de overheid aan meer huizen met een tuin te programmeren.

Het lijkt erop dat er alleen maar �goede� mensen wonen in buurten met koopwoningen en �slechte� in buurten met huurwoningen. Immers, probleembuurten bestaan altijd uit huurwoningen. Sociale atlassen en ranglijsten illustre- ren dat. Tijd om eens stil te staan bij de verschillen tussen huren en kopen. En de desastreuze gevolgen daarvan voor de huursector. Kopers

De bouw moet innoveren. Wie je ook spreekt, opdrachtgevers, eindgebruikers of bouwbedrijven, ze zijn het over één ding eens: innoveren moet. Daarna breekt er echter een babyloni- sche spraakverwarring uit. Dat bleek nog weer eens op het mooie initiatief van TSM op een middag in mei, waar jonge potentials en zittende bestuurders discussieerden over leiderschap