Lenny Vulperhorst

In mijn vak kom ik geregeld toezichthouders tegen. Die heb je, net als gewone mensen, in soorten en maten. Dat werd me weer eens duidelijk toen ik iets mocht doen op het lustrumcongres van de Vereniging van Toezichthouders in Woningcorporaties. Als een beroepsgroep confereert dan gaat het vaak over dezelfde dingen. Professionalisering, verjonging, meer vrouwen en meer allochtonen. Dat was hier niet anders. Tegelijkertijd heeft elke beroepsgroep zijn specifieke sores. Belangrijk knelpunt voor toezichthouders van woningcorporaties bleek die dag de externe legitimering te zijn. Stichtingen zijn van niemand. En als het eens een keer goed fout gaat, dan zijn toezichthouders nogal eens onderdeel van het probleem, omdat ze juist onvoldoende toezicht hebben gehouden en met de directie onder een deken sliepen. De fraude bij PWS in Rotterdam is daarvan illustratie, maar ook de ondergang, een aantal jaren terug, van LievendeKey in Amsterdam. Beide voorbeelden laten zien dat falend toezicht niet een direct gevolg is van het gebrek aan professionaliteit. In beide gevallen zaten er raden van toezicht met professionals. Op dat congres heb ik dan ook de stelling betrokken dat er twee grote bedreigingen zijn voor het intern toezicht. Onbenullige toezichthouders, die niet zijn toegerust op hun taak. En arrogante toezichthouders die denken dat ze het allemaal wel weten en ter plekke hun envelop openscheuren. De discussie over 'falen' moet zich dus niet alleen richten op die onbenullige toezichthouders, maar juist ook op arrogante toezichthouders. Beide groepen moeten volgens mij naar school. Naar de school voor toezichthouders. Daar worden ze geschoold in het stellen van de goede vragen aan de directie, het snel en kritisch lezen van het meest verschrikkelijke beleidsproza, het dwars lezen van ingewikkelde juridische en financiële stukken, het tevreden zijn met een zittingsduur van vier jaar en het doorprikken van zeepbellen en andere ballonnen. Bovendien worden ze getraind in het elkaar de maat nemen. Toezichthouders die merken dat een van hun verzaakt, moeten er voor zorgen dat die toezichthouder uit de club wordt gezet. Gelukkig gebeurt dat zo af en toe al, maar het is eigenlijk 'not done'. Als er een nitwit in de raad zit, dan zit die zijn termijn meestal netjes uit en manoeuvreert de rest erom heen. Maar eigenlijk geldt dat verzaken ook voor die brave monospecialisten, die een portefeuille hebben en verder hun mond houden. Brede toezichthouders met een diploma dus. Daar gaat het om. Dienstjaren als directeur, bestuurder, wethouder, notabele of dorpsfabrikant, die tellen niet meer. Nee, meneer, mag ik even uw certificaat zien, waarmee u laat zien dat u met goed gevolg de school voor toezichthouders hebt gevolgd? Zo zou het moeten. Maar externe legitimering vraagt nog wat extra. Een goede raad zou de samenleving moeten zien als zijn aandeelhouders. De raad zou de dialoog moeten aangaan met bewoners, maatschappelijke instellingen, ondernemingen en overheden. En als die ontevreden zijn over het functioneren van de corporatie, dan fungeren die organisaties als aandeelhouder. Geen maatschappelijke steun betekent dan het opstappen van de raad. Een goede raad, die zeker is van zijn zaak, durft natuurlijk dit pad in te slaan. Die huren het dorpscafé af en vragen de samenleving of ze het goed hebben gedaan en of ze voldoende maatschappelijk vertrouwen hebben. Volgende keer doe ik verslag van zo'n eerste virtuele aandeelhoudersvergadering in het dorpscafé van…

Het moet niet erger worden, denk je af en toe. Plasterk wil een nieuwe architectuurnota en de hele bouw jeremieert dat het bouwproces op dit moment zo werkt, dat er in ieder geval één ding duidelijk is: architectuur is uit! Architecten mogen alleen nog creatief zijn in competitieverband. Opdrachtgevers doen hun stinkende best de spelregels zo

Het tekort aan gekwalificeerde vaklieden staat in de bouw weer eens hoog op de agenda. Het vraagstuk is meervoudig: jongeren kiezen steeds minder voor een beroep in de bouw; vrouwen en allochtonen zijn niet of nauwelijks geïnteresseerd in de bouw; veel instromers verlaten de sector weer na een paar jaar; de uitstroom is grote dan de instroom; het arbeidsbestand vergrijsd. Tegelijkertijd neemt het aantal zelfstandigen zonder personeel snel toe. Analyses hoe de bouw op dit meervoudige vraagstuk moet reageren zijn er en worden door bouwondernemers van harte onderschreven, maar fundamentele veranderingen blijven uit.

We zijn weer volop varkens aan het mesten. Anders kan ik het optimisme niet verklaren, waarmee langs de as Groningen - Heerenveen bedrijfsterreinen worden uitgesmeerd over het landschap met zijn eindeloze vergezichten.

Wat vindt Ella Vogelaar, minister van Wonen, Wijken en Integratie? Dat is een intrigerende vraag. Zij reist door Nederland en laat een spoor van vakantiefoto's na. Maar wat ze vindt? En wat gaat ze nu precies doen? De G-27 gemeenten (dat zijn de groten minus de grootste 4) bogen zich eind mei een middag over de verbinding tussen de sociale en fysieke agenda. Zij namen/nemen zich voor de komende drie jaar echt werk te maken van hun steden. Opvallend is eigenlijk dat die G-27 gemeenten aan de ene kant blijven hangen in een slaapverwekkend beleidsproza, maar aan de andere kant grossieren in allerlei mooie lokale initiatieven om wat te doen aan wijkeconomie, sociale stijging, sociale cohesie én schoon-heel-veilig. Een beetje handige beleidsmaker trekt van al dit soort initiatieven een mooi soepje, zet het een beetje chique op de menukaart (lees: voegt wat beleidsproza toe) en klaar is Kees. Daarmee kunnen de G-27 gemeenten direct aan de slag. Gelukkig zien de G-27 gemeenten dat ook. Dat plan komt er dus wel. Na de zomer zullen ze het aan het kabinet (lees: Vogelaar) aanbieden. Een kans voor open doel voor een nieuwe minister, zou je zeggen, om dan te vertellen wat zij gaat doen om die gemeenten daarbij te helpen. Welke belemmeringen kan ik als minister wegnemen om jullie te helpen succesvol te

De A zit weer in de maand. Nee, niet die van asperges, maar van asfalt. Een Delftse hoogleraar gelieerd aan de vervoerlobby. De hoofdman van de werkgevers in de Randstad. En de machtigste man van Nederland.

De Zoetermeerse bouwer Dure Vermeer bouwt en beheert een warmtepomp voor woningbouwcorporatie Staedion. De installatie gaat ruim vijfhonderd woningen in de Haagse wijk Transvaal van warmte voorzien.

Negen slechthorende timmerlieden vonden emplooi bij De Verbinding, de eerste fabriek in Nederland waar, uitgezonderd het management, alleen doven werken. "Ze komen bijna nergens aan de bak, terwijl ze heel goed werk afleveren", zegt Cora de Jonge, die samen met haar echtgenoot Toine van Bijsterveldt het bedrijf oprichtte.

De NCD (Nederlandse Cement Deelnemingsmaatschappij) heeft ook het laatste jaar van zijn bestaan in huidige vorm in de rode cijfers geschreven. Het verlies is echter een stuk lager uitgevallen dan voorgaande jaren. Dat blijkt uit het jaarverslag van de onderneming uit Nieuwegein.

Oud-kartellisten die geen berouw hebben (getoond) over de bouwfraude, moet je daar eigenlijk nog wel voor willen werken? Als accountant, advocaat of adviseur? Het valt me op dat de meeste professionals uit de 3A-beroepen zichzelf