Lenny Vulperhorst

Een van mijn grote wetenschappelijke helden is Diego Gambetta, hoogleraar in Princeton en Oxford. Hij schreef prachtige boeken over illegaal ondernemen. De laatste tijd is hij geïnteresseerd in andere foute mensen, zoals terroristen. Hij schreef een paar jaar terug over zelfmoordenaars, die met een auto vol explosieven of een bomvest hun verwoestende aanslag plegen. Hoe komen zij daartoe? Zojuist verscheen zijn laatste boek Engineers of Jihad, waarin hij zich afvraagt hoe het komt dat terroristen zo vaak ingenieur zijn.

Juristen, ingenieurs en bedrijfskundigen houden het aanbestedingsproces in gijzeling. Met hun voorschriften, eisen en quasi regels. Hun wereldvreemde procedures (zo mag je niet met de opdrachtgever praten; alsof je van papier kunt begrijpen wat iemand echt wil). Hun risicomijding. Hun drang tot uniformering. Met contracten die alles in beton gieten. En met hun quasi objectieve toetsen, omdat ze anders geen punten tot achter de komma kunnen toedelen.

Een wetenschapper wil van mij weten wat er in de woningbouw is veranderd sinds ik de Vastgoedlezing in 2009 hield. Daarin kondigde ik het einde van de aanbodbenadering aan, die een gevolg was van de wederopbouw en de strijd tegen schaarste op de woningmarkt. Heeft de vraagbenadering sindsdien wortel geschoten? Wie naar voorbeelden zoekt, zal prachtige projecten vinden waarin toekomstige bewoners aan het roer hebben gestaan en daardoor iets kregen wat ze niet voor mogelijk hielden.

Hoe moeilijk kan het zijn? Vaak hoor je inkopers of opdrachtgevers kreunen en zuchten als het over vormen van aanbesteden gaat die niet primair over prijs gaan. Aanbesteden is vaak als in beton gegoten, laat staan dat je daar ook nog een beetje een vrolijk en inspirerend proces van wilt maken.

Uit de school klappen en daarmee de vertrouwelijkheid schenden, dat is voor oud-wethouder van Roermond, Jos van Rey 'klankborden'. Het is altijd verbazingwekkend hoe politici en ondernemers die van integriteitsschendingen worden verdacht, vluchten in wat in de criminologie ontkenningen wordt genoemd. Denials.

Nu ik me realiseer dat deze column op 1 april verschijnt, moet ik glimlachen.

In The Financial Times werd dit weekend op bijna poëtische wijze geschreven over het belang van een bibliotheek thuis. De bibliotheek zou bij uitstek de plek zijn om te mijmeren en zo af en toe eens een boek op te slaan.

Reikhalzend zie ik uit naar de opening van de Amerikaanse ambassade in Wassenaar in 2017. Benieuwd of er een open dag komt. Ik ben bang van niet.

Interessant fenomeen is dat het starten van een spannend restaurant in een saaie wijk kan leiden tot een onverwachte positieve gebiedsontwikkeling. Ook in Nederlandse steden hebben we dit gezien. Denk bijvoorbeeld aan pionierende restauranthouders in leegstaande bedrijfspanden aan het IJ in Amsterdam Noord.

Eigenlijk heb ik in de auto altijd haast. U kent dat wel. Te laat ergens weg. Een te optimistische inschatting van de reistijd.