Lenny Vulperhorst

Windmolens staan in de weg. Bederven het uitzicht. Maken lawaai. En vogels en vleermuizen houden er niet van. Toch is de pijnlijke vraag, zolang we nog geen circulaire economie hebben: wat heb je liever?

De lobby van bouwers om in de kustzone te gaan bouwen is nog niet mislukt of de nieuwe lobby is al weer op gang. Nu de kust, op Zeeland kennelijk na, op slot zit, is de gretigheid waarmee de bouwlobby minister van Defensie Hennis heeft benaderd opmerkelijk.

Vogelaanvaringen. Aanvaringsslachtoffers. Plan. En dat dan aan elkaar plakken tot één woord.

Terwijl de dagbladen (en makelaars) als overenthousiaste voetbalfans de ontwikkelingen op de Amsterdamse woningmarkt loven, klagen woningzoekenden in de huur en koop steen en been.

In Het Financieele Dagblad werd op zaterdag mijn favoriete spel gedaan. Verzamel rankings over de performance van landen, voeg ze samen en maak een soort van gewogen lijst. En wat blijkt dan? Nederland staat solide op de tweede plaats van de wereld. Na het onverslaanbare Zwitserland.

Zoals meestal in het zwart gekleed nam Jaap Zwart van Timpaan vorige week afscheid van opdrachtgevers, samenwerkingspartners en andere relaties. 

Het moet in 1988 zijn geweest. Het ministerie dat over het bouwbeleid ging was nog gehuisvest in barakken aan de Van Alkemadelaan in Den Haag; de kippen kakelden daar (gescheiden door een houten wandje) gezellig mee in vergaderingen. Er was halfjaarlijks topoverleg over overheidsinvesteringen in de bouw.

Toen het eerste idee werd gelanceerd om een parkeergarage in het Katwijkse duin te bouwen als onderdeel van de hoogwaterbescherming van de Zuidhollandse kust, vond ik dat belachelijk. Parkeren aan zee is dom, daar moet je tegen zijn, want al die auto's moeten dwars door Katwijk heen en gaan dan elkaar in de weg staan op de boulevard. En ik geloofde ook niet dat het zou lukken de parkeergarage in het duin op te lossen (wie gaat er nu tegen een betonnen wand naar zee zitten kijken, schreef ik).

Ik ben een grote fan van Brussel. Lang geleden ontdekte ik de schoonheid en het kosmopolitische karakter van de stad toen ik er namens de vakbond lobbyde voor fatsoenlijke harmonisatie van arbeidsvoorwaarden. Iets waar het Nederlands voorzitterschap van de EU zich nu weer druk om maakt. En terecht.

De liberale politicus Jos van Rey blijft mij fascineren. Groot geworden als verzetsheld tegen het katholieke gekonkelfoes in Limburg, ligt hij nu zelf onder het vuur als deelnemer aan vermeende konkelfoezerij. Maar over dat konkelfoezen wil ik het niet meer hebben; dat is aan de rechter.