Behalve een kustmorfologisch project met een wetenschappelijk tintje is het Duinkarkas volgens Noordhuizen ook een kunstproject. "Het gaat ons erom op een esthetische manier zand in te vangen. Dat dat ook kan met houten palen met plastic netten ertussen gespannen, weten we allemaal wel.  Maar op deze manier kun je het ook nog eens fraai en ecologisch verantwoord doen. En een eiland als Vlieland heeft concrete problemen met verstuivend zand. Strandhuisjes worden ofwel bedolven onder stuifzand of hun fundering wordt juist blootgelegd. Fietspaden op het eiland raken vaak ondergestoven waarna ze met een shovel vrijgemaakt moeten worden."

Mocht het duinkarkas na drie maanden compleet onder het zand verdwenen zijn, dan sluit Noordhuizen niet uit dat Staatsbosbeheer het laat zitten. Ook Rijkswaterstaat zit volgens de landschapsarchitect op die manier in het project. Aan de bouw is geen spijker, schroef of stukje ijzerdraad te pas gekomen. Alles is verbonden met pen gat verbindingen, zodat het in dat opzicht ook geen enkel probleem is als het blijft zitten. Na verloop van tijd vergaat het vanzelf.