“Vroeger maakte het niet zoveel uit welke aannemer een school bouwde”, zegt G. Deen die binnenkort het voorzitterschap van de VNS op zich neemt. “Een school was een verzameling lokalen, waar kinderen les kregen. Punt uit. Een willekeurige aannemer kon een school neerzetten. Die situatie is drastisch gewijzigd. Niet alleen zijn er meer regels waaraan schoolgebouwen moeten voldoen, ook zie je dat zulke panden vaak uiteenlopende functies hebben. Scholen met in hetzelfde gebouw bijvoorbeeld een politiebureau of een dienstencentrum zijn al lang geen uitzondering meer. Zo�n zogenoemde Brede School bouw je niet zonder specialistische kennis.”

Een kwart eeuw geleden besloot een kleine groep aannemers die gepokt en gemazeld waren in de scholenbouw, zich te organiseren. Zo konden ze gemakkelijker kennis uitwisselen. Dat was geen overbodige luxe want toen al werd duidelijk dat bouwen voor het onderwijs zou uitgroeien tot een specialisme. Tegenwoordig telt de Vereniging van Nederlandse Scholenbouwers 22 leden.

“De helft van de leden is bezig met permanente scholenbouw, de andere helft met semi-permanente onderwijsvoorzieningen, zoals noodgebouwen of andere tijdelijke leslokalen”, vertelt bestuurslid K. Karsten. “Daardoor hebben we een enorme expertise in huis. Op alle vragen over scholenbouw kunnen we binnen onze kring het antwoord vinden. Er zijn dan ook gemeenten die alleen nog onze leden inschakelen als er plannen zijn voor een nieuwe school. Het laat zich raden dat we die ontwikkeling toejuichen.”

Deen knikt instemmend. “Gezien de strenge eisen die tegenwoordig aan schoolgebouwen worden gesteld is het ook goed te begrijpen dat steeds vaker een beroep wordt gedaan op onze leden. De tijd dat een school er voor de �eeuwigheid� stond is definitief voorbij.”

“Een moderne school moet kunnen groeien en kunnen krimpen”, zegt hij. “Dat klinkt misschien een beetje abstract, maar wat ik bedoel is dat een onderwijsgebouw in een wijk met veel jonge gezinnen meer ruimte nodig heeft dan een school in een buurt waar vooral oudere mensen wonen. Uit de praktijk blijkt dat de bevolking van een wijk in de loop der tijd verandert. Met dat gegeven moet je rekening houden als je ergens een school bouwt. Anders gezegd, een school moet je zonder al te veel ingrepen kunnen aanpassen aan gewijzigde omstandigheden.”

Als voorbeelden noemt hij onderwijsgebouwen die in een handomdraai tot appartementen kunnen worden omgebouwd of waarvan in een vloek en een zucht een lokaal kan veranderen in de werkruimte van een huisarts of fysiotherapeut.

“Wij willen ons verder gaan profileren als kenniscentrum”, vertelt Karsten. “Voor dat doel hebben we de Commissie Toegevoegde Waarde opgericht.” De bedoeling daarvan is de kennis die bij de individuele leden aanwezig is te verzamelen, te bundelen en via bijvoorbeeld internet toegankelijk te maken.

Daarmee kunnen schoolbesturen dan hun voordeel doen. Ongeacht of ze nu werkzaam zijn in het basis-, voortgezet, of hoger beroepsonderwijs.

Karsten: “Scholen bouwen is voor ons dagelijkse kost. Schoolbestuurders zijn er misschien één keer in hun leven bij betrokken. Dus is het begrijpelijk dat ze in grote lijnen wel weten wat ze willen, maar dat ze zich niet precies kunnen voorstellen hoe hun wensen in de praktijk gestalte moeten krijgen. Die kennis hebben wij beschikbaar.”

Deen tekent erbij aan dat het niet de bedoeling is dat schoolbesturen gebruik maken van de expertise die bij de VNS voorhanden is en vervolgens met een aannemer uit eigen kring in zee gaan om de nieuwbouw te realiseren.

“Alle leden van de VNS zijn commerciële bedrijven. We stellen graag onze deskundigheid beschikbaar, maar wel met als doel dat we daar werk uit genereren voor onze leden.”

�Scholen bouwen is voor ons

dagelijkse kost�