Een actuele kwestie uit de praktijk: een discussie tussen opdrachtgever en aannemer. De eerste, een ontwikkelaar en eigenaar van distributiecentra, had een kleine aannemer gevonden om de terreinverharding van zijn nieuwe complex in Delft te realiseren. Het contract was getekend met een duidelijke verdeling van verantwoordelijkheden. De aannemer moet op basis van gegeven belastingen de asfaltconstructie berekenen en uitvoeren. Hij moet de vloer garanderen en bij gebreken die zijn te wijten aan gebrekkige uitvoering, op eerste aanzegging van de opdrachtgever die herstellen.

Al snel wordt de toekomstig huurder bij het proces betrokken en in een van de eerste overleggen laat die weten een betonnen vloer te wensen en wel net zo een als bij een ander centrum dat hij exploiteert in Almelo. De opdrachtgever gaat akkoord en zijn voorkeur voor deze vloer wordt snel en secuur in brieven en verslagen aan de aannemer bevestigd. Helaas komt, hoewel beloofd, de omschrijving en de berekeningen van de betreffende vloer niet uit het archief van de huurder tevoorschijn. Wel weet die zich nog te herinneren wie de vloer daar heeft aangebracht.

Onze aannemer pakt het serieus op, gaat kijken in Almelo en kiest voor de veilige weg door aan dezelfde onderaannemer de opdracht te geven om ook de verharding in Delft aan te brengen. Dat gebeurt helaas als het stormt en hagelt. Aan gedocumenteerde kwaliteitscontrole komt men zo niet toe. Snel na oplevering en ingebruikname vertoont de verharding grote scheuren. Schollen beton komen los. De schade is enorm, want natuurlijk schreeuwt de huurder moord en brand omdat hij het terrein niet zo kan gebruiken als hij had voorzien.

Gevolgschade

Partijen onderzoeken, beraden zich en wijzen naar elkaar. De aannemer stelt dat hij de verharding precies zo heeft aangebracht als in Almelo en dat de vloer zoals in Almelo sowieso niet had voldaan bij het gebruik als in Delft, omdat de vloer daar veel minder intensief wordt belast. Opdrachtgever vermoedt dat de vloer verkeerd is aangebracht en dat de slechte weersomstandigheden tijdens de uitvoering daarbij een rol hebben gespeeld. Huurder vordert gevolgschade. De advocaten worden in stelling gebracht en de gang naar de rechter lijkt haast onvermijdelijk.

Jammer. Hoewel alle betrokkenen de beste intenties hadden, is het hier toch helemaal verkeerd gegaan. En de oorzaak is terug te voeren op de slechte communicatie bij de start van het werk. De aannemer had kunnen vragen waarom de opdrachtgever een andere vloer wilde, of dat echt een voorgeschreven constructie was, etc. De opdrachtgever kan navragen of de aannemer dergelijke vloeren eerder heeft laten aanbrengen, of de vloerbelastingen vergelijkbaar zijn, enz.

Transparante communicatie

Het zou in de bouw veel beter gaan wanneer iedereen de grondhouding aanneemt om zich af te vragen wat de ander bedoelt of waarom iets wordt veranderd. Niet volstaan met een eenzijdige boodschap, maar bewust verifiëren of men elkaar goed heeft begrepen en wat over en weer van elkaar wordt verlangd. Goede en transparante communicatie bij de start van het werk met het oog op het voorkomen van geschillen is het spreekwoordelijke “halve werk”.

Nico de Vries, oud-ceo BAM, Jos van de Vijver, bouwrechtadvocaat en -mediator. Beiden zijn lid van Presolve, expertisecentrum voor geschillenvrij bouwen