De 29-jarige verdediger maakt een wat hij zelf noemt “vervelende periode” door. Enerzijds is hij blij dat hij het Utrechtse stadion ‘De Galgenwaard’ voor ‘Kaalheide’ in Kerkrade heeft ke verruilen, maar anderzijds is hij door deze transfer zijn baan bij Koninklijke Wegenbouw Stevin (KWS) kwijtgeraakt.

“Dat doet best een beetje pijn. Zeker omdat ik bijna vijf en een half jaar met zeer veel plezier bij het bedrijf heb gewerkt.”

De Kock is een van de zeer weinigen en misschien zelfs wel de enige in de eredivisie, die zijn professionele voetbalcarriere vanaf het allereerste begin met een maatschappelijke baan heeft gecombineerd.

Combinatie

“Ik vind voetbal en werken een uitstekende combinatie”, zegt de in Sliedrecht geboren De Kock. “Het vergt van zowel de club als de werkgever enige flexibiliteit, maar het is zeker te doen.”

Toen hij op 19-jarige leeftijd zijn handtekening zette onder zijn eerste prof-contract bij FC Groningen stond hem een combinatie van voetballen en studeren helder voor ogen. Hij had al een jaar economische bedrijfstechniek gestudeerd maar door het ontbreken van die studie in Groningen koos hij de richting van weg- en waterbouw.

Na drie jaren voor FC Groningen te hebben gespeeld werd de toen 22-jarige De Kock verkocht aan FC Utrecht.

“Daar heb ik aan de HTS het vierde en laatste jaar afgemaakt. Vanaf het moment dat ik mijn diploma heb gehaald, had ik zoiets van: ik wil er wel wat mee doen. Kijk, normaliter voetbal je met een beetje geluk tot je 33ste hooguit 35ste jaar. Als je twaalf jaar niets doet met de kennis die je vergaard hebt, dan zakt dat weg en is je diploma niets meer waard.”

En aangezien De Kock na zijn actieve voetbalcarriere niets zag – “en nog steeds niets ziet” – , in een loopbaan als trainer ging de speler van Utrecht solliciteren.

KWS

Bij Koninklijke Wegenbouw Stevin werd hij uiteindelijk aangenomen. Op kantoor. Daar boog hij zich over zaken als kostenberekening en werkte hij zich min of meer op tot assistent poleider.

“Leuk werk”, zegt hij, “zeker omdat je je met onderwerpen als het opstellen van een kwaliteitshandboek en onderhoudscontracten kon bezighouden.” Zijn werk bij KWS beperkte zich met name door de voetballerij tot het kantoor. “In de bouwkeet of uberhaupt op een project kwam ik zelden. Die technische uitvoering miste ik wel. Maar aan de andere kant had ik mijn draai op kantoor best wel gevonden. Juist ook omdat ik mij met tal van verschillende zaken kon bezighouden. Ik geloof wel dat KWS mij als medewerker waardeerde.”

Dertig uur

Gemiddeld maakte De Kock bij KWS werkweken van dertig uur. “Dat verschilde natuurlijk wel. Als we Europees voetbal hadden gehaald was je soms drie dagen van de week weg.”

Door zijn werk bij de wegenbouwer miste De Kock wekelijks twee trainingen. “Dat werd mij door de coaches nooit kwalijk genomen. Zo lagen de kaarten nu eenmaal.”

Volgens de verdediger komt dat voor een belangrijk deel ook door het feit dat hij zich zowel voor zijn voetbalwerkgever als ook zijn maatschappelijke werkgever voor honderd procent tracht in te zetten. “Je kan niet allebei maar een beetje doen. In beide gevallen moet je je helemaal geven. Hoewel de eerlijkheid natuurlijk wel gebied te zeggen dat de voetbal bij mij op de eerste plaats komt.”

Dat heeft volgens Johan echter weer alles te maken met het feit dat ‘de voetbal’ in zijn visie van een tijdelijke aard is.

Sportief gezien maakte De Kock het afgelopen seizoen een slecht jaar door. De aanvoerder van Utrecht verbleef samen met zijn team met de regelmaat van de klok in de degradatiezone. Zijn relatie met trainer Leo van Veen bekoelde. “En dan begint zo’n baan ook zijn wissel te trekken op de verhouding bij een club. Op het moment dat een trainer je het gaat verwijten of wanneer het plotseling wel een punt wordt, dan is het foute boel.”

Stoppen

Voor De Kock stond het dan ook vast dat hij weg zou gaan bij FC Utrecht. Wanneer er zich geen andere club voor hem zou aandienen dan, zo overwoog hij zou hij zelfs stoppen.

Uiteindelijk klopte de Limburgse club Roda JC op de deur van de Galgenwaardse bestuurskamer. Een moeizame periode van onderhandelen volgde, waarna De Kock in ruil voor de Roda-speler Nascimento naar Kerkrade mocht afreizen. “Een hele opluchting”, zo geeft De Kock toe. “Sportief gezien is het een enorme vooruitgang. Ik hoop me nu zelfs weer bij Dick Advocaat in de kijker te spelen”, aldus de voetballer die anderhalf jaar geleden zijn debuut in het Nederlands Oranje maakte. “Bij dat ene optreden is het toen gebleven. Mede natuurlijk omdat het bij Utrecht niet meer zo lekker liep. Maar ik denk er nog steeds met weemoed aan terug.”

Full prof

Voor het eerst in zijn voetbalcarriere is Johan de Kock nu, zij het even, full prof. Immers, zijn einde bij FC Utrecht betekende eveneens het einde bij KWS. “Ik had gehoopt dat ik naar deze regio waar het bedrijf ook gevestigd is kon worden overgeplaatst. Deze week heb ik echter te horen gekregen dat dat er niet inzit. Een tegenvaller? Ja zeker. Ik heb altijd met plezier bij KWS gewerkt en was er min of meer vanuit gegaan dat ik na mijn voetbalcarriere mijn carriere bij dit bedrijf zou voorzetten. Niet dus.”

Subsponsors

In een adem voegt De Kock er aan toe al met het bestuur van Roda over deze kwestie te hebben gesproken. “Onder de sub-sponsors schijnen zich drie wegenbouwbedrijven te bevinden. Het bestuur heeft toegezegd de contacten te zullen leggen. Dus ik denk wel dat ik zo weer onder de pannen ben.”

Lachend zegt hij zich verder nog niet te hebben verdiept in de corruptie-schandalen waarin diverse wegenbouwers en aannemingsbedrijven in het Limburgse verwikkeld zijn. “Ik heb er wel eens wat over gelezen, maar ik sta er vrij onbevangen tegenover. Ik heb er ook geen mening over. Wat ik wel al merk is dat het hier in het Limburgse allemaal veel gemoedelijker gaat.”

Brunssum

Van aanpassingsproblemen heeft De Kock geen last. “Mijn huis in De Meern staat te koop. Ik woon met mijn vrouw en kinderen nu in Brunssum. Het bevalt ons wel. Tsja, alleen dat toontje van die Limburgers. In het begin had ik wel moeite met ze te verstaan, maar dat went snel.

Het enige wat mij wel eens irriteert is dat gemoedelijke toontje…”