Van een onzer auteurs

In Cobouw van 27 november jongstleden verscheen een artikel van Joost Merema met als titel 'UAV-gc valt vrij simpel heel stuk te verbeteren'. De eerste zin van zijn artikel trekt al meteen de aandacht.

In de afgelopen jaren is duurzaamheid in het kader van inkoop door overheden een steeds grotere rol gaan spelen. Aan de ene kant kan van één allesomvattende definitie van het begrip duurzaamheid niet worden gesproken. Ook de mate van duurzaamheid varieert per overheidsaanbesteding. Aan de andere kant vereisen de algemene beginselen van aanbestedingsrecht dat het voor inschrijvers volstrekt duidelijk is wat van hen wordt verwacht. Uit een recent gepubliceerd advies van de Commissie van Aanbestedingsexperts blijkt dat dit in de praktijk tot een spanningsveld kan leiden.

In Cobouw wordt regelmatig geschreven over nul-op-de-meterrenovaties. Een woning wordt dan gerenoveerd zodat die minstens zoveel energie opwekt, als die nodig heeft. De huurder betaalt vervolgens een zogeheten energieprestatievergoeding (EPV) waarmee de verhuurder de renovatie kan financieren. Op het wetsvoorstel dat dit alles mogelijk moet maken heb ik - en ik beperk mij tot de highlights - kritiek.

De wet geeft een 'vangnetregeling' voor die situaties waarin contracterende partijen geen duidelijke aanneemsom afspreken. Die regeling bestaat uit twee delen. Enerzijds een bepaling die de aannemer recht geeft op een redelijke prijs. Die redelijke prijs wordt bepaald door rekening te houden met de door de aannemer gewoonlijk bedongen prijzen en de door hem ten aanzien van de prijs gewekte verwachtingen. Anderzijds is er een bepaling die voorziet in een richtprijs. Een richtprijs is een prijs die met niet meer dan 10 procent mag worden overschreden, tenzij de aannemer tijdig waarschuwt voor een overschrijding zodat de opdrachtgever het werk kan aanpassen. Hoofdregel is overigens natuurlijk dat partijen met elkaar de prijs van het werk afspreken.

De gemeente Dordrecht richt zich in de Rode Loper op het stroomlijnen van het proces van beoordeling van een plan en een actieve houding richting ontwikkelaars en initiatiefnemers. En met succes, al betekent dit tevens een grotere verantwoordelijkheid voor private partijen. "Een kleine planwijziging kan soms al veel tijdwinst opleveren."

Voor sommigen is het dagelijkse kost, maar ik maak een dag als deze niet vaak mee. De gezonde spanning is voelbaar, maar alles is tot in de puntjes voorbereid. Ik besef dat ik me hiermee misschien niet populair ga maken, maar iemand moet de vinger op de zere plek leggen. Ik sta voor een volle zaal tijdens het Duurzaam Gebouwd Congres 2015 om te spreken over de toekomstwaarde van het dak. Ik sta hier met een doel.

De methodieken en systemen om Systems Engineering, bouwinformatiemodellen en Asset Management te ondersteunen, worden langzaam maar zeker volwassen. Maar, de huidige systemen staan los van elkaar, terwijl de overlap qua informatie-inhoud erg groot is. Integratie van deze systemen levert niet alleen forse besparingen op met betrekking tot het inrichten en beheren, maar ook betere oplossingen in exploitatie en beheer.

De nieuwe Europese aanbestedingsrichtlijnen worden momenteel omgezet in onze nationale wet- en regelgeving. Dat moet uiterlijk in april 2016 zijn beslag hebben. De nieuwe richtlijnen kennen andere doelstellingen dan de richtlijnen uit 2004. Dat lijkt echter nauwelijks door te dringen tot aanbestedende overheden.

Een met verstelbare tanden bewapende elektromagneet woelt door gestort puin, zoekend naar wapeningsijzer.

In een artikel over private toetsing in Cobouw van 27 november geeft Wim Hoppenbrouwers aan dat het beoogde bouwstelsel met betrekking tot private bouwplantoetsing tekort schiet. Bouwers, ontwerpers en opdrachtgevers ontspringen te gemakkelijk de dans bij ongelukken.