Lenny Vulperhorst

Drie weken geleden vroeg ik me af hoeveel ellende een groot bedrijf kan verdragen voordat het in echt zwaar weer komt.

Nico de Vries, bestuursvoorzitter BAM, is volgens Cobouw "allesbehalve optimistisch" over de toekomst van de Nederlandse bouwmarkt. Dat geluid wijkt af van optimistische geluiden van profeten die "de bodem" zien en spreken van "voorzichtig herstel".

"Denkt u dat u een 'strategist' bent? Dan vergist u zich waarschijnlijk", schrijft een Amerikaanse gura (een vrouwelijke guru, zal ik maar zeggen).

Hoeveel ellende kan een groot bedrijf verdragen voordat het in zwaar weer komt? Tot nu toe komt het grootbedrijf in de bouw ongeschonden uit de crisis.

Nederlanders, zeker in de bouw- en vastgoedwereld, klagen vaak over stroperige besluitvorming.

Stedenbouwers, planologen, ontwikkelaars en politici kunnen niet zonder de adrenaline van hippe bijvoeglijke naamwoorden. De Duurzame Stad. De Creatieve Stad. En ga zo maar door.

Al maanden weten we dat er maatschappelijke discussie is over de wijze waarop Portugese werknemers behandeld worden bij de bouwactiviteiten rond de A2 in Maastricht. Het is landelijk nieuws.

In sommige steden lijken er te veel parkeergarages te zijn. Ik baseer me nu niet op een dik rapport, op een nieuwjaarsspeech van een burgemeester of een faillissement van een parkeeronderneming, maar op de waarneming. Als frequent gebruiker valt het me op dat er zelden meer rode lampjes branden bij de ingang en dat de bezettingsgraad lager is dan een paar jaar terug.

Raar eigenlijk, dat we zo weinig van wethouders horen. Ik heb ze ooit praktische dromers genoemd. Het vak van wethouder is namelijk een van de weinige beroepen waar iemand met een idee nog in staat is dat in vier jaar handen en voeten te geven. Waarom zien we daar dan toch zo weinig van?

De top tien van de Nederlandse bouw is man en 56,5 jaar oud. En dat beeld geldt ook voor de hele top 50. Allemaal mannen, gemiddeld 55 jaar.