Koen Raats

De afgelopen jaren hoor ik het woord gemiddeld twee of drie keer per dag: faciliteren. Op provinciehuizen, adviesbureaus, stadskantoren en ministeries wordt het F-woord te pas en te onpas in de mond genomen. Met 'faciliteren' lijkt vrijwel alles mogelijk en oplosbaar: of er nu een energietransitie gemaakt moet worden, een circulaire keten gerealiseerd moet worden of een groep burgers verder op weg moeten worden geholpen met hun buurtinitiatief. In deze column geef ik graag aandacht voor wat dit begrip nu eigenlijk betekent en een kort pleidooi waarom dit begrip nauwkeuriger gebruikt moet worden.

Ik start deze column graag met een statement; "De energietransitie, en in het bijzonder de productie van groene stroom ligt niet op schema omdat er vanuit een verkeerde planningsfilosofie wordt gehandeld". En dat zit zo…  

Ik herinner mij een zzp'er die een duurzaamheidsparagraaf moest schrijven in een samenwerkingsovereenkomst voor een circulaire gebiedsontwikkeling. Na meerdere stakeholders te hebben geïnterviewd om de ambities te verkennen zei hij vertwijfeld: "alles houdt verband met elkaar en ik weet niet of de genoemde ambities realistisch zijn". Deze gedachte kenmerkt de chaotische ambitiefase van complexe circulaire projecten.